( ای که از کوچۀ معشوقۀ من می گذری
بر حذر باش که سر می شکند دیدارش )
همۀ آسمان پر از باران بود
و
تو نبودی
بوی بهار سراسیمه بود
و
من تنها
از پس هم خود را گم می کردم و می یافتم
وهم بخاری که هر از گاهی میان من و باران تاریخی غمگین می ساخت
مجابم میکرد به شعری یا دست کم گریه ای
همه اش به گلدان پروانه ها فکر میکردم
که جسارت شکستن و دیدن
عشقم را به باد داد و
پروانه ها را به کشتن
در فاصلۀ ناگهان من و قطره های باران
امنیت جمله ای کوتاه و گریزیی شاعرانه
یا ترسی
یا هر چیزی
تکرار میشد و
تا انتهای پرستو تکرار می شد
من در افق باران بودم
و فاصلۀ هر دو ریزش
وسوسۀ کوچۀ خیسی می شد
که تو را بیشتر دوست می داشتم
در آن
دیوانۀ باران !
تنهای پروانه !
تو نبودی
و
حسادت فروردین
رسوائییم را به تمام فصل ها نوشت
تمام دفعاتی که چیزی هست
که سخت و گنگ ـ می خواهم و نمی توانم ـ حرفی بگویم ،
بیشمار است
و چه دشوار
که میخواهم خاطره ای نباشند که می شوند
هر بار پی خود دویدنی و به بی انتهائی در میان خطوط موازی شعرهای تکراری ام
به نفس نفس افتادن و آخرش هیچ و
آخرش هیچ و
آخرش هیچ
ای فراموشی ات دریغی دهشتناک از بودن
بی تو به بوی سرزمینی می رسم
که دیوانه کننده همه مستی بود و گریه
همه شراب بود و بوی تند یأسی ناگزیر
ای همه صداهائی که هستی و نمی شنومت
با من قدمی بزن
که فصلی از خونهای نریختۀ زندگی ام در چشمانم جاریست
من از سرگشتگیهای نابی که هر کدام درختی به باد آمیخته از شعرهای عاشقانه بود ،
مرده بودم
که شاید خود نیز شعری بی پروا باشم
و نمی پنداشتم مرزی از چلچله بین شکوه سرگردان آسمان و زمین
چراکه مقصدم شعری بی پروا بود
آه از این رنج بی پایان
آه از این رنج سخت که در میان ریشه هایم می رود
همه اش خستگی شد و آخرش هیچ و
آخرش هیچ و
آخرش هیچ
با من شعری بخوان
ای هیچگاه شعرم نشدی ، فرصتم تمام است
فراموش نکن که جسورانه به دنیای ناشناخته ات زدم
و بسیار غریب در نیافتنت به خماری عمیقی افتادم
ـ چه هوای سنگینی ست برای خداحافظی ـ
فراموش نکن در پی ات همه خود را گشتم
و در دیوانه کنندگی نیافتنت
به سردی و سختی رنجی نا گفتنی
به پایان می رسم