آتش گیسوانت سوخت در من هر آنچه مانده بود

تمام دفعاتی که چیزی هست

که سخت و گنگ ـ می خواهم و نمی توانم ـ حرفی بگویم ،

                                                                      بیشمار است

و چه دشوار

که میخواهم خاطره ای نباشند که می شوند

هر بار پی خود دویدنی و به بی انتهائی در میان خطوط موازی شعرهای تکراری ام

به نفس نفس افتادن و آخرش هیچ و

                           آخرش هیچ و

                            آخرش هیچ

ای فراموشی ات  دریغی دهشتناک از بودن

بی تو به بوی سرزمینی می رسم

که دیوانه کننده همه مستی بود و گریه

همه شراب بود و بوی تند یأسی ناگزیر

ای همه صداهائی که هستی و نمی شنومت

با من قدمی بزن

که فصلی از خونهای نریختۀ زندگی ام در چشمانم جاریست

من از سرگشتگیهای نابی که هر کدام درختی به باد آمیخته از شعرهای عاشقانه بود ،

 مرده بودم

که شاید خود نیز شعری بی پروا باشم

و نمی پنداشتم مرزی از چلچله بین شکوه سرگردان آسمان و زمین

چراکه مقصدم شعری بی پروا بود

آه از این رنج بی پایان

آه از این رنج سخت که در میان ریشه هایم می رود

همه اش خستگی شد و آخرش هیچ و

                             آخرش هیچ و

                             آخرش هیچ

با من شعری بخوان

ای هیچگاه شعرم نشدی ، فرصتم تمام است

فراموش نکن که جسورانه به دنیای ناشناخته ات زدم

و بسیار غریب  در نیافتنت به خماری عمیقی افتادم

ـ چه هوای سنگینی ست برای خداحافظی ـ

فراموش نکن در پی ات همه خود را گشتم

و در دیوانه کنندگی نیافتنت

به سردی و سختی رنجی نا گفتنی

به  پایان می رسم